İnsanlar hayatıma giriyor,kendilerine bir statü belirliyorlar.Daha sonra hiçbir şey olmamış gibi yıkıp geçiyorlar bu bedenimi.Kimi tanıdıysam bugüne kadar bu yazdığımı hep doğruladı.Sanki ben bir soğanım ve rondoya koyup un oluncaya kadar parçalara ayırdılar beni ve en kötüsü de beni parçaladıklarını anlamamaları..
Oysa kitaplar öyle mi? Alıyorsun,kokusu ayrı hikayesi ayrı yere sürüklüyor seni ve bu esnada asla parçalara ayırmıyor.Daha çok sahipleniyor ve kahramanlarıyla birlikte yaşıyorsun her şeyi.Bazen üzülüyorsun evet ama her zaman yanında olan biri var sana destek çıkan birileri...Ama, gerçek hayat öyle mi?! Düşene bir tekme de başkası vuruyor.Kimse olmuyor yanında.
Sanki hiç bitmeyecek bir kabus; zamanla daha da harlanan bir cehennem ateşi gibi...
- Yalnız kız istediği şeyi bulmak için bu okula gelmişti.Bir şey bulmuştu evet. Fakat yalnız kızın bulduğu şey, yine kendisine yabancı olmayan yalnızlıktı.
