PARADOKS

Ne istiyorum sahiden bu hayattan? Bilmiyorum… Her gün farklı yerlere savruluyorum, her gün başka olaylar başka düşünceler silsilesi sarıyor benliğimi ama eve gidince tek bir soru beynimi kemiriyor; ‘Ben ne yapıyorum?’. Bilmiyorum…

Bugün yine sabah kalktım, hazırlandım okula gittim ve eve tekrar dönüş serüveni yaşadım. Aynı oda, aynı yatak, aynı masa beni karşıladı sanki aynı olaylar içine almış beni; Yaşlanıyorum…

Yarın yine erken kalkacağım yine hazırlanacağım okula gideceğim yine aynı serüvenler karşılayacak beni ve ben olaylar içinde anlamayacağım ve eve geleceğim yine aynı şeyler bir melankoli; hayır hayır bir paradoks…

Belki de deliyim kendi aklımın içinde yaşayan belki daha önce var olmadım bile uzayda mini minnacık bir toz bulutuyum asla kendimi kanıtlayamayacağım… Belki yavaş yavaş aklımı teslim ediyorum bilinmezliğe belki var oldum da yok oldum, sonra yine var oldum, sonra yine yok oldum… Ya da yazmıyorum beynimde uyduruyorum tüm bunları burada şurada orada bilemiyorum. Aklım var mı sahiden ya da zihin denilen ama hala algoritması çözülemeyen o mekanizma.

Yeniden doğuş var mı ya da daha önemlisi doğuş var mı öyleyse onu bir kanıtlayalım. Allah diyoruz; peki, bizi dediği o yere cennet cehennem fark etmez alacak mı yoksa yok olup gidecek miyiz? Hayatımız hatta her şey onun elinde peki bize ne kalıyor, neden yaşıyoruz? Duygulara esir olan aciz varlıklarız hepimiz, yok olacağız mesela varsak o zaman neden derin yaralar açılıyor içimizde, neden üzülüyoruz mesela ya da neden seviniyoruz seviyoruz zaten var olmadıysak neden uyuyoruz bu sürüye …

Ya da gelin en baştan başlayalım;

Erhan abi bir çay koy be, heh nerede kalmıştık;

Nasılsınız?