Bardağın birkaç parça kırılmışlığını zamanında umursasaydınız birleştirebilirdiniz. Ama siz o bardağı yere atarak tamamen parçalandıktan sonra birleştirmeyi ümit edemezsiniz. Tamamen kırılmış bardağı birleştirip su içmeye çalışamazsınız, onu ancak yerden toplar çöpe atarsınız. O evdeki çöpe attığınız bardak kırıklarını sonra gider bir de dışarıdaki çöpe atarsınız, oysaki o cam kırıkları kırılsa bile yerde olmasına rağmen parıldayarak kendini belli etmeye çalışır, son bir ümit diyerek...
Değerini sonradan anlarsınız ama artık çok geçtir, çünkü; artık en küçük zerresine kadar kırdığınız bardaktan gelecek için umut bekleyemezsiniz. Onu en iyi uhuyla bile birleştirmeye çalışsanız birleşmez, işe yaramaz çünkü; yapay ve samimiyetten uzak olan o uhunun o tüm kuvvetine rağmen parça pinçik olan bardağı birleştirmeye gücü yetmez, onu bir arada tutamaz.
Bu sefer, bardağın arkasından ancak dışarı fırlatılan çöpten her tarafa dağılan parçacıklarını izleyebilirsiniz. Ve ne yaparsanız yapın, artık onu geri döndüremezsiniz.
Ben Tuğçe, ben benim sadece.
Evet o tam anlamıyla o insanı nesneyle bağdaştırıp durumu onunla anlatmak bu harika bir fikir
YanıtlaSilEger bir cam kırıgı olsam parcalarimdan kurtulup yeni bir parca olurdum
YanıtlaSil"Anlamaya çalışma,hayat böyledir işte. Hep o kıyamam dedikleriniz kıyar size."
YanıtlaSilHer sözün içine işlendiği sırları barından harika bir yazı olmuş
YanıtlaSilDikkatsizlik ederek düşürüp kırdığın -sevdiğin kişinin izlerini taşıyan;senin için değerli- bir nesneyi, parçalarını tek tek toplayıp, dikkatle -saatlerce uğraşarak- özel olarak aldığın bir zamkla yapıştırıp onardığında, ortaya, orası burası eksik-gedik, yamru-yumru bir şey çıkar ama eskisinden de daha değerlidir artık; çünkü, şimdi,senin izlerini de taşıyordur.
YanıtlaSil-ORUÇ ARUOBA-